Jo shqiptar JO!!!

Është e frikshme në shumë, tejmase shumë nivele qenësia jonë si popull.

Shoh kaq pak njerëz të angazhuar, në fakt duhet të thoja të tmerruar ose të paktën të vendosur por jo, janë thjesht si gjithmonë indiferentë me fatin e jetëve të tyre. Si gjithmonë...! Kam përshtypjen se kështu kemi qenë që në krye të herës. S’duhet të kemi patur asht të fortë për derisa kanë bërë me ne për më shumë se 500 e kusur vjet ç’të deshin të huaj e tanët duke na vrarë e prerë dhe ne, gjithnjë me një përulje të frikshme ndaj çdo kanosjeje. Me një kompleks inferioriteti e me tendenca të forta mazokiste, të rrënjosur në thelbin tonë, mund ta shohësh sesi guxojnë dhe e justifikojnë një nga katastrofat më të mëdha që mund t’i ndodhë vendit tonë prej duarve tona. Shoh se si ka më shumë reagim për 10 pemë tek Namazgjaja sesa për armët kimike. Shoh sesi ka më shumë reagim për martesat gay sesa për armët kimike. Epo të dashur bashkëkombas hipokritë as do martoheni e as do keni oksigjen shumë, shumë shpejt!

Ku janë trima shqiptarët? Në shtëpi? Me gratë dhe fëmijët?

Ku e duan Shqipnin shqiptarët në stadiume duke sharë euforikisht nga nëna e motra?

Jo shqiptar, jo!

Ta dush Shqipnin do të thotë një herë të vetme të jemi të gjithë bashkë për diçka që s’ka lidhje me parti e legena pushtetarë, që s’ka lidhje me sa klasë shkollë ke apo ku e ke lagjjen. Që s’ka lidhje sa vjet ke ti n’Tiron e kur ke ardh ti tjetri.

Ka lidhje vetëm, eksluzivisht vetëm me një gjë dhe ajo është JETA!

Si ka mundësi që s’e kuptojnë së pari, hipokrizinë e tmerrshme që po ndodh para syve tanë! Vendimi i parë që mori Këshilli i Ministrave në shtator 2013 ishte pikërisht ndalimi i importimit të mbetjeve të riciklueshme në Shqipni, se medemek e dun fort! Dhe tani çfarë? Për një haraç disa milionë euro dhe për hir të egocentrizmit frenetik të kryemisnitrit a të gjithë soj e sorollopit të tij, për të qenë dhe këta njëherë “vendimmarrës” në planet, t’na bëjnë ne gjëmën?!

Si mundeni njerëz të flini të qetë, të hani të pini, të bëni dashuri të rrisni ato kalamoj e të pretendoni të keni jetë “normale” kur shumë shpejt, fare pranë Tiranës do ketë armë kimike të cilat s’po i pranojnë Sh.B.A-ja, Rusia, Franca, Gjermania, Norvegjia e kush dreqi e di sa të tjera dhe i marrim NE? Pikërisht ne që s’lidhim dot brekët tona? Ne që krahasimisht me milionat e km² që ka Rusia, ai 28 mijshi jonë është krejt qesharak?

Nuk ju dhimbset jeta juaj? Nuk ju dhimbsen fëmijët? Nuk ju dhimbset Shqipnia që e krijoi Zoti e po ia marrim shpirtin ne?

NESËR ora 13:00 PËRBALLË KRYEMINISTRISË PËR T'I THËNË JO ARMËVE KIMIKE NË SHQIPNI! 

AKILH - Aleanca Kundër Importit të Lëndëve Helmuese

Milli B.

Këtë do mbajmë shumë shpejt në Shqipni

Ka një numër që do t'na bëjë të themi BOLL MË?!

U bënë ditë që kam patur ndërmend të ulem të shkruaj diçka për këtë çështje por sot, sapo pashë lajmin që një tjetër hero mbi dy rrota humbi jetën në bulevardin kryesor të kryeqytetit tonë ndjeva një trishtim të pamatë ... Sapo pashë foto nga pedalimin për nder të viktimës së rradhës mu në mes të Tiranës, përballë ish-Hotel Dajtit, të organizuar nga Eco Bycycle Shop.

Një javë më parë im vëlla u aksidentua në njërën prej rrugëve më të populluara të Tiranës por fatmirësisht doli prej aksidentit vetëm me disa fraktura. Çdo ditë nëse sheh lajmet dikush, diku në rrugët e vendit tonë aksidentohet. Këmbësor, motorrist a përdorues biçikletash ç'rëndësi ka. Dje ai, sot unë, nesër ju ... Çdo ditë, duke pedaluar dhe vetë prej gati 4 vjetësh (që prej fëmijërisë por atëherë ishte ndryshe, se helebete 10 makina kishte gjithsej) shoh se si çdo sekond që jam në rrugë jam e rrezikuar. Sa shpejt harruan shqiptarët kohën kur biçikleta ishte mjet, qejf, shoqëri, aktivitet fizik. Sa shpejt harruan se ishim aq të varfër (dhe shumica ende janë) sa më s'bëhej. Sa shpejt harruan respektin, për këta katër rrotakë miliona lekësh. Sa shpejt harrojnë se edhe prindërit e tyre, edhe të afërmit e ndoshta dhe fëmijët e tyre kalojnë në këto rrugë dhe mund të aksidentohen nga një tjetër shofer idiot! 

Oh, dhe ditët më të këqia, ato më skizofrenet janë ditët me shi! A mundet t'i thotë dikush shoferëve shqiptarë që po të jesh brenda në makinë me bythën butë në sedilje nga shiu, nuk lagesh, ndaj respekto ata që po presin semaforin e jo t'u hedhësh një grusht uj kanalesh me gomat e tua, ndaj respekto ata që pedalojnë e janë lagur deri në asht! Ti, i/e dashur shqiptar/e mos harro, nuk ke lindur me makinë në bythë! Prit, ndal, merr frymë e respekto se të gjithë në një vend do shkojmë e ca, kanë qëlluar t'mos e kenë me të "shpejtë" si ju.

Dhe m'u kujtua diçka tjetër! Për mendimin tim, me aq sa jam rrugëve në trafik, dhjetra e dhjetra situata, shoferEt janë specia më e rrezikshme! Po, po! Femër jam vetë dhe këtë e them pa doreza fare. I lëmë mënjanë pallavra seksi i dobët, barazia gjinore e leshit! Femrat në timon janë të rrezikshme dhe PIKË! Ose frikacake të mëdha me 20cm taka (që është totalisht e palejueshme mesa di, . E dashur! nqs je 1.50m, lëre më mirë X5 bëji nder dhjetra jetëve!). I shoh që kanë karakteristika mashkullore në ekstrem. I sheh të kamufluara pas syzeve, me celularë në dorë ndërkohë që ngasin, me thonjë më të gjata se ato vetë dhe mbi të gjitha duke ofenduar me një fjalor të denjë për shoferat e kamionëve! Kjo s'është aspak femërore, kjo s'ju bën aspak nder. Dhe për më tepër, arrogante, pordhace dhe frikacake siç janë nuk respektojnë, nuk hapin rrugë madje në atë budallallëkun e tyre të prishin punë.
Shoh çdo ditë njerëz të frustruar në makina, shoh njerëz me ankth, mërzi e mllef. Shajnë, turfullojnë, shtypin burinë mesa fuqi kanë, shahen reciprokisht e shtypin gazin me sa forcë të munden. Ç'lloj shoqërie është kjo e sotmja? Ku vallë mësuan shqiptarët të ngasin makinat kaq keq? Si nuk i vret ndërgjegjja për këtë? 

Dakord, kjo ndoshta nuk është puna e gjithësecilit prej nesh por e keqfunksionimit ose e mosfunksionimit të shtetit. Por ajo që na takon të gjithëve është siguria e jetës sonë. Dhe është gjëja e fundit që mund të kesh të sigurtë në rrugët e Shqipnis.

Ndoshta ajo që s'e dinë por që duhet t'i hapin sytë e t'i bëjnë katër është fakti se: dy anët e bulevardit "Dëshmorët e Kombit", nga sheshi "Nënë Tereza" deri tek Stacioni i Trenit është e sinjalizuar si vendkalim biçikletash. Për mendimin tim është sa absurd aq edhe shumë i rrezikshëm. Vendkalimi i biçikletave është gjith e gjithë 1 metër dhe qëndron fiks pas vendparkimit të makinave. Pra, ne jemi së pari të rrezikuar nga makinat që na vijnë respektivisht nga e majta ose e djathta jonë, jemi të rrezikuar nga ata që parkojnë apo duan të dalin nga parkimi, nga ata që dalin nga makina pa parë në pasqyrë më parë dhe sigurisht, si munden vallë të mungojnë parkimet dyshe?! E pra ai, është vendi më skandaloz për pedalim!
Një tjetër zgjidhje "gjeniale" fare është dhënë prej kohës së Ramës si bashkiak i Tiranës. Mund të ndajmë atë 1 metër trotuar me këmbësorët, koshat e plehrave, stolat dhe pemët përgjatë dy anëve të Lanës. Jam kurioze kujt i ka ardhur ndër mend kjo ide dhe mbi të gjitha a e ka provuar ta bëjë vetë këtë shfaqje cirku? Çdo ditë? Duket aq tmerrësisht tallëse!!!
Më pas një tjetër mundësi për ne është pedalimi në anën e djathtë të çdo rruge, sigurisht në drejtim me trafikun por ama duhet ta provosh që të besosh se hyn në një nga sportet ekstreme.

Dhe, duke qenë se jemi vendi i paradokseve dua të ndaj dhe diçka tjetër që shumë prej jush e dinë por mua ende më duket absurde të paktën mos gjetja e një zgjidhjeje për këtë. Prej gati 2 vitesh ka një dhe VETËM një ligj të qarkullimit rrugor që ÇUDITËRISHT po respektohet ende sot. Dhe ai është ndalimi i qarkullimit të biçikletave në parkun e vetëm kombëtar që ka qyteti i Tiranës, atë të Liqenit Artificial. Me vetëdije e them se pati një kohë të shkurtër ku disa të rinj e të reja të papërgjegjshme, nën euforinë e biçikletave me qira u  kthyen një lloj bezdie e në mos rreziku në rruginat e parkut duke pedaluar shkujdesur por kjo. Kjo është si të thuash të "digjet i njomi me të thatin".
Dua të them vendos gjoba, vendos rregull, vendos një orar (!) sepse ne që pedalojmë kemi po aq të drejta sa këmbësorët dhe ndoshta shumë më shumë sesa shoferët të dalim shëtitje me biçikletat tona e të shijojmë të VETMEN hapësirë të gjelbër, të vetmin park që ka Tirana.
Zgjidhje ende nuk ka. Thuuuuhet se do bëhen disa rrugëkalime të reja vetëm për biçikletat por javët bëhen muaj e sigurisht kjo është gjëja e fundit që u intereson shtetarëve tanë.

S'e di si do zgjidhet, ose më sakët në do zgjidhet ndonjëherë qarkullimi rrugor dhe respektimi i tij në Shqipni. Ndoshta asnjëherë. Ne jemi gjithmonë me parimin kalova lumin të dhjefsha kalin. Të ndodh ty po unë kris e iki që mos shkoj në burg për ty! Ja, kjo është Shqipnia... 

Milli Bloom

Ata që i thanë jo Alice Munro-s

Alice Munro, who was awarded the 2013 Nobel prize for being a "master of the contemporary short story," was originally rejected for choosing short fiction for her art. (Paul Hawthorne / Associated Press /May 26, 2009)

Shkrimtarja kanadeze Alice Munro nuk ishte e re dhe tërheqëse mjaftueshëm. Të paktën jo në sytë e botuesve të Alfred A. Knopf të cilët refuzuan ënveprën e saj 1960- dhe në '70-tat.

“Nuk ka dyshim se zonja di të shkruajë por është po ashtu e qartë se ajo shkruan kryesisht tregime” shkruante më 1971, botuesja e Knopf, Judith Jones.

Në fillim të këtij muaji (tetor), Munro-ja fitoi çimimin Nobel në Letërsi.

Këtë javë, Qendra Harry Ransom, një arkiv dhe bibliotekë në Universitetin e Austin-it, Teksas, i tregoi letrat e refuzimeve të Munro-s, një reporteri të Daily Texan.

Qendra Ransom posedon një numër të madh letrash refuzimi si pjesë e Arkivit Alfred A. Knopf, duke përfshirë një letrën e refuzimit të librit të parë me tregime të Munro-s dhe  një mbi ciklin e saj me tregime të shkurtra “Jetë grash dhe vajzash”, një libër që vazhdimisht gabimisht i referohen si roman.

“Unë mendoj [se koleksioni] rrëfen se çfarë vështirësish ka patur ajo në zhanrin në të cilin shkruan,” tha Jean Cannon, koleksionist letrar, studiues që Qendrën Ransom, për Daily Texan. “Për mua është e jashtëzakonshme që ajo i qëndroi të sajës dhe nuk iu dorëzua presionit për të shkruar një roman.”

Munro, 82 vjeç, shkruan më shpesh për jetët e grave dhe familjeve në qytete të trilluara kanadeze që shëmbëllejnë me Ontarion rurale në të cilën ajo u rrit. Profesori Brian Doherty shqyrtoi letrat dhe i tha Daily Texan se ishte e qartë që botuesit e Knopf-it e pëlqenin veprën e Munro-s por nuk u dukej fitimprurëse.

“Është dëshpëruese kur sheh se sa shumë shkrimtarë marrin në konsideratë të ndryshojnë qasjen e tyre ndaj të shkruarit dhe qasjen e tyre ndaj letërsisë në mënyrë që të shiten,”  tha Doherty.

Sigurisht, Munro nuk është e vetmja fituese Nobeli që është refuzuar herët në karrierën e saj. Muajin e shkuar janë botuar fragmente nga letrat e refuzimit të tri fituesve të çmimit Nobel - William Faulkner, Ernest Hemingway dhe Isaac Bashevis Singer – në katalogun online Thought Catalog me titullin e artikullit “14 Letrat e Refuzimeve të Artistëve të Njohur”.

Ka të tjera refuzime nga Knopf, duke përfshirë një drejtuar Vladimir Nabokovit dhe një tjetër ndja Jack Kerouac-ut. Duke refuzuar “Në Rrugë” të Kerouac-ut, botuesi i Knopf-it, shkruan: “Ky është një talent i udhëzuar keq ... ky roman me zvarritje të madhe dhe jobindës me siguri do të shitet fare pak dhe dhe do të ketë komente të hidhura nga çdo anë.”

“Në Rrugë” u shit më shumë se 4 milionë kopje në Sh.B.A. që prej botimit të tij më 1957.

Hector Tobar për Los Angeles Times
30 tetor 2013

Përktheu dhe rekomandoi: Milli Bloom